Eines Dags sproch Jesus zo singe Jünger:
Nit dä, dä sich üvverschläät ze sage: Häär! Häär!,
kütt in der Himmel,
ävver all die, die dun, wat minge Vatter em Himmel well.
Et sinner vill, die am Engk für mich sage: Häär! Häär!,
han mer nit in dingem Name wie Prophete der Hals opgerisse,
han mer nit in dingem Name der Düüvel usgedrevve,
han mer nit in dingem Name Wundere gedonn?
Dann wääde ich för die sage: Ich kennen üch nit!
Goht mer fott, ihr Schlawiner und Räächsverdriher!
Wä sich ming Wööd ze Hätze nimmp un deit, wat ich sage,
dä is wie e gewitz Kälche, dat sing Huus op der Fels gebaut hät.
Wie nu e Unwedder kom
und der Wasserflute aanmascheert kome,
wie de Störme tobe däte un et Hus in et Visier nohme,
do dät dem Huus nix passeere;
denn et wor op Fels gebaut.
Wä sich evver ming Wööd nit zo Hätze nimmp un nit deit, wat ich sage,
dä is wie ene dumme Kääl, dä sing Huus op Sand baue dät.
Wie no dat Unwedder kom
un de Wasserflute aanmascheert kome,
wie de Störme tobe däte un et Huus in et Visier nohme,
do dät et in sich zosamme krache
un wor total kapodd.

Dat is de Fruhbotschaff für hügg.